Odia story Tyagara Phala : From the above, it is clear that no one knows better than Odia people how to tell a story. They have been telling stories for centuries and quite an experience.
These stories not only entertain but also educate us on various moral values like honesty, kindness and so on. This makes them special in their own way.
Ending with a happy ending though might not always feel right but nothing can beat the entertainment provided by Odiatale ! So hurry up and grab your seat now!
Odia Story Tyagara Phala
” ତ୍ୟାଗର ଫଳ “
🌻☘️🌸🌼🌼🙏🌼🌼🌸☘️🌻
ଆନନ୍ଦପୁରରେ କାନ୍ତିବର୍ମା ନାମକ ଜଣେ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତି ରହୁଥିଲେ । ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି କେହି ନଥିବାରୁ ସେ ସର୍ବଦା ବିଷାଦଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ ରହୁଥାନ୍ତି । ଥରେ ସେହି ଗ୍ରାମକୁ ଜଣେ ସାଧୁ ଆସିଲେ ସେ ସର୍ବଦା ଭ୍ରମଣ କରୁଥା’ନ୍ତି । ନିୟମ ଅନୁସାରେ କୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ତିନିଦିନରୁ ଅଧିକ ରହିବା କଥା ନୁହେଁ । ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ପ୍ରସାଦ ଖାଇବା ପାଇଁ ଲୋକେ ଭିଡ କରୁଥା’ନ୍ତି । କାରଣ ତାଙ୍କର ଦିବ୍ୟଶକ୍ତି ଉପରେ ଲୋକଙ୍କର ଯଥେଷ୍ଟ ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା ।
କାନ୍ତିବର୍ମା ସେହି ସାଧୁଙ୍କୁ ଯାଇ ଦେଖାକଲେ । ନିଜର ସନ୍ତାନ ନହେବା କଥା ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ସେ କହି ତାହାର ପ୍ରତିକାର ନିବେଦନ କଲେ । ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଗୋଟିଏ ପାତ୍ରରେ କିଛି ଦୁଧ ଥିଲା । ସେଥିରୁ ଅଳ୍ପ ସେ ଗିନାଟିରେ ଢାଳି କାନ୍ତିବର୍ମାଙ୍କୁ ଦେଇ କହିଲେ, “ନିଅ ଏତକ ତୁମ ପତ୍ନୀଙ୍କୁ ପିଆଇ ଦେବ । ତାହେଲେ ଯାଇ ତୁମର ଇଚ୍ଛା ନିଶ୍ଚୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ।”
କାନ୍ତିବର୍ମା ସେତକ ନେଇ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଯାଇ ପତ୍ନୀଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚି ତାକୁ କହିଲା, “ନିଅ ଏଥିରୁ ଢୋକେ ପିଇଦିଅ ତ ।” କାନ୍ତିବର୍ମାର ସ୍ତ୍ରୀ କାଂଚନ ସେତକ ନେଇ ତା’ ପୂଜା ଘରେ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରି ଦୁଇଢୋକରେ ସେତକ ପିଇଦେଲା ।
କାଂଚନର ପେଟରେ ତା’ପିଲା ରହିଲା । ଠିକ୍ ସମୟରେ ଯାଆଁଳା ଝିଅ ଦୁଇଟି ଜନ୍ମ ହେଲେ ବର୍ଷକର ହୋଇଯିବା ପରେ, ସେମାନେ ଚାଲି ଶିଖିଲେ । ସେତେବେଳେ ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ସେମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଲେଖା ଗୋଡ ଦୁର୍ବଳ, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଚାଲିବାରେ ଭୀଷଣ କଷ୍ଠ ହେଉଛି ଅନେକ ଚେଷ୍ଟା, ଚିକିତ୍ସା କରି ମଧ୍ୟ ଫଳ କିଛି ହେଲା ନାହିଁ ।
କାନ୍ତିବର୍ମା ସେମାନଙ୍କ ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଟଙ୍କା ପାଣି ପରି ଖର୍ଚ୍ଚ କଲା । ଛୁଆଟି ମାନ ଦେଖିବାକୁ ବଡ ସୁନ୍ଦର ଓ କୌତୁକିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି ହେଲେ, ପାଦ ଏପରି । ଲୋକଙ୍କର ନଜରର ଅନ୍ତରାଳରେ ସେମାନଙ୍କୁ ରଖା ହୋଇଥିଲା । ଯଦି ସେମାନେ ପୁଅପିଲା ହୋଇଥାନ୍ତେ ତେବେ ଏତେ ଚିନ୍ତା କରିବାର କିଛି ବି ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ବିଚାରୀ ଝିଅପିଲା ତ? ତଥାପି ମଧ୍ୟ କାନ୍ତିବର୍ମା ତାଙ୍କ ଝିଅମାନଙ୍କର ଭଲ ଭାବରେ ଯତ୍ନ ନେଉଥା’ନ୍ତି ।
ବାରବର୍ଷ ପରେ ସେହି ସାଧୁ ପୁଣି ସେହି ଗାଁକୁ ଆସିଲେ । କାନ୍ତିବର୍ମା ସେହି ସାଧୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରି କହିଲେ, “ସାଧୁବାବା, ଆପଣଙ୍କ କୃପାରୁ ମୋର ଦୁଇଟି ଝିଅ ହୋଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ କଥା ଭାବି ମୋତେ ଭାରି ଭୟ ଲାଗୁଛି । କାରଣ ସେମାନେ ଭଲ କରି ଚାଲି ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆପଣ ଯଦି ଟିକେ କୃପା କରନ୍ତେ ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଏହି କଷ୍ଟ ଅବିଳମ୍ବେ ଦୂର ହୋଇଯାଇ ପାରନ୍ତା ।”
ତା’ର ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ସାଧୁ କିଛି ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଚିନ୍ତା କଲେ । ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ, “ମୁଁ ଯେପରି ଖାଇବାକୁ କହିଥିଲି ତୁମ ସ୍ତ୍ରୀ ସେପରି ଖାଇ ନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ସେଇଥିପାଇଁ ଆଜି ଏହି ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି । ମୋ ପାଖରେ ଏହି କଦଳୀ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ନାହିଁ ।” ଏତିକି କହି ସେ କଦଳୀଟି ଛଡାଇ ନିଜେ ଖଣ୍ଡେ ଖାଇଲେ ଓ ଅନ୍ୟଖଣ୍ଡଟି କାନ୍ତିବର୍ମାଙ୍କୁ ଦେଇ ସାଧୁ କହିଲେ, “ଏଖଣ୍ଡ ତୁମର ଯେପରି ଇଚ୍ଛା ଯାହାକୁ ହେଲେ ଜଣକୁ ଦେଇ ଦିଅ ।” ଆଉ କିଛି କହିବାକୁ ନଦେଇ ସାଧୁ ତାଙ୍କୁ ଘରକୁ ପଠାଇ ଦେଲେ ।
କାନ୍ତିବର୍ମା ତାଙ୍କ ଝିଅ ଦୁହିଁଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କାହାକୁ ଦେବେ କିଛି ଠିକ୍ କରି ପାରିଲେ ନାହିଁ । କଦଳୀ ଖଣ୍ଡଟି ଧରି ଘର ଆଡେ ସେ ଚାଲିଲେ । ସେ ଭାବିଚାଲିଥାନ୍ତି, “ଯଦି ଜଣକୁ କଦଳୀ ଦେବି, ତେବେ ତା’ର ପାଦ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ହୋଇଯିବ, ଆଉ ଅନ୍ୟଟିର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ । ତା’ର ଦୁଃଖ ଦେଖି ମୁଁ ବା କିପରି ସହିବି?”
ଏହିପରି ଭାବି ଭାବି ଯାଉ ଯାଉ ଦୂରରୁ କାହାର କ୍ରନ୍ଦନ ଧ୍ୱନି ସେ ଶୁଣିବାକୁ ପାଇଲେ । ସେ ଦେଖିଲେ ଅନତିଦୂରରେ କୂଅ ପାଖରେ ଝିଅଟିଏ ବସି କାନ୍ଦୁଛି ଜଣେ ଯୁବକ ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେଉଛି । କାନ୍ତିବର୍ମାଙ୍କୁ ଦେଖି ସେ ଯୁବକଟି କହିଲା, “ମହାଶୟ, ଆପଣ ହେଲେ ତାକୁ କିଛି ବୁଝାଇ କୁହନ୍ତୁ । କୂଅ ଭିତରକୁ ଡେଇଁ ସେ ମରିବାକୁ ଯାଉଛି । କାନ୍ତିବର୍ମା ପଚାରିଲେ “କାହିଁକି, କଥା କ’ଣ?” ତା’ପରେ ସେ ଯୁବକଟି କହିଲା, “ଏହି ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟି ତା’ ପିଲାଟିଦିନରୁ ସେ ପକ୍ଷାଘାତ ରୋଗ ଭୋଗୁଛି । ତା’ର ହାତ ଚଳେ ନାହିଁ । ଏଣୁ କେହି ମଧ୍ୟ ତାକୁ ବିବାହ କଲେ ନାହିଁ । ମୁଁ ତା’ର କଷ୍ଟ ଦେଖି ତାକୁ ବିବାହ କଲି । ମୁଁ ତ ଆଉ ଧନୀଲୋକ ନୁହେଁ । ପରିଶ୍ରମ କରି କୌଣସିମତେ ମୁଁ ମୋ ପେଟ ପୋଷେ । ଯେତିକି ସମ୍ଭବ ମୁଁ ତାର ସେବା ଶୁଶ୍ରୁଷା କରେ । ମାତ୍ର ଏବେ କିଛିଦିନ ହେବ ସେ ଭାବୁଛି କି ତାହାରି ଯୋଗୁଁ ମୋତେ ବହୁତ କଷ୍ଟ ସହିବାକୁ ପଡୁଛି । ତେଣୁ ସେ ଯଦି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିଦେବ ମୁଁ ହୁଏତ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ବିବାହ କରି ସୁଖରେ ରହିବି ।
ମୁଁ ଜାଣିଶୁଣି ତାକୁ ବିବାହ କରିଛି । ଯଦି ସେ ଏପରି ଭାବରେ ମରିବ, ତେବେ ମୁଁ କିପରି ଜୀବିତ ରହିବି?”
କାନ୍ତିବର୍ମା ସବୁ ଶୁଣି ସାରି ସାଧୁଦତ ପ୍ରସାଦ କଦଳୀ ଖଣ୍ଡଟି ତାକୁହିଁ ଦେଇଦେଲେ । ସେ ଝିଅଟିକୁ ସେ କହିଲେ, “ଏହି କଦଳୀଟି ଖାଇଦିଅ, ଅପେକ୍ଷା କର । ପରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ କଥା ବୁଝାଇ ଦେବି ।”
ସେ କଦଳୀଟି ଖାଇବା ମାତ୍ରେ ତା’ ମଧ୍ୟରେ ଅଦ୍ଭୁତ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖା ଦେଲା । ସେ ଉଠି ଠିଆ ହେଲା ଓ ହାତଯୋଡି କାନ୍ତିବର୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କଲା । ଏସବୁ ଘଟଣା ଦେଖି ତା’ର ସ୍ୱାମୀ ଯୁବକଟିର ତ ଆନନ୍ଦ କହିଲେ ନ ସରେ ।”
“ତୁମର କଷ୍ଟ ତ ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଦୂର ହୋଇ ଯାଇଛି, ଏବେ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଘରକୁ ଯାଇ ଖୁସିରେ ରୁହ; ଝିଅ ମନେରଖ ଆଉ କେବେବି ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ନାହିଁ । ଯାହା ବିପଦ ଆସିଲେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିବୁ, ସେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଗୋଟେ ହେଲେ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅବଶ୍ୟ କରି ଦେବେ ।” ଏତିକି କହି କାନ୍ତିବର୍ମା ନିଜ ରାସ୍ତାରେ ଗଲେ । ବାଟରେ ଯାଉ ଯାଉ ସେ ଭାବୁଥାନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ନିଜର ସମସ୍ୟା ଦୂର ନହେଲେ ବି କେବଳ ତାଙ୍କରି ଯୋଗୁଁ ଆଜି ଗୋଟିଏ ପରିବାର ତ କମ୍ସେକମ୍ ଉଦ୍ଧାର ପାଇଗଲା । ନିଜର ଗୋଟିଏ ଝିଅକୁ ସେ କିପରି ବା ଭଲ କରିଥାନ୍ତେ । ଅନ୍ୟଟିର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ଯେ ହୁଅନ୍ତା? ସାରା ଜୀବନ ସିଏ କଷ୍ଟ ପାଆନ୍ତା ଓ ତାକୁ ଦେଖି ସେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଢେର୍ କଷ୍ଟ ପାଆନ୍ତେ । ସେଥିରୁ ତ ଅନ୍ତତଃ ସେ ଏବେ ତ୍ରାହି ପାଇଲେ । ସେହି ସନ୍ତୋଷରେ ସେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ଅଶେଷ ଅଶେଷ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇ ଘରକୁ ଫେରିଲେ । ଦେଖିଲେ ଦୁଇଝିଅ ଦୌଡି ଦୌଡି ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ପାଦ ପୁରାପୁରି ଭଲ ହୋଇଯାଇଛି । ସେହି ଅଲୌକିକ ଘଟଣା ଦେଖି ସେ ଖୁବ୍ ଆନନ୍ଦରେ ବିଭୋର ହୋଇଗଲେ । ଭଗବାନଙ୍କର ଲୀଳା ସ୍ମରଣ କରି ସେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅନେକ ଅନେକ କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇଲେ । ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ କଦଳୀଟି ନରଖି ଅନ୍ୟର କଷ୍ଟ ଦୂର କରିବାକୁ ସେ ସେଇଟି ତ୍ୟାଗ କରିଥିବାରୁ ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ କୃପା କରିଛନ୍ତି । ସେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ, କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳର ତାଙ୍କର ଆନନ୍ଦ ବର୍ଣ୍ଣନାତୀତ ଥିଲା ।
ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ:- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ ମନଗଢା ବା କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। କିଛି କାହାଣୀରେ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ସତ୍ୟତା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ମନଗଢା କଥା ଦ୍ୱାରା ବର୍ଣ୍ଣିତ ଏବଂ ବଢ଼େଇ ଚଢେଇ ଲିଖିତ । ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍। ଅନ୍ୟ କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଞ୍ଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଲେଖା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଗୁଡିକ ଜାତି, ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ, ତର୍କ ହୀନତା, ଧର୍ମ ଓ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ପ୍ରଚାର ଉଦ୍ଧେଶ୍ୟରେ ଲିଖିତ ଧୁର୍ତ୍ତ ଗପ ତେଣୁ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିର କାଳ୍ପନିକସ୍ତର ବାସ୍ତବିକତା ସହ ମେଳନଖାଏ ଏବଂ ଅନ୍ଧବିସ୍ଵାଶର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଅଜ୍ଞାନତାର ଜନନୀ ହୁଏ ତେବେ ଏହାକୁ ମାନସିକ ବିକୃତତା କୁହାଯାଏ ।
=============================
ଗପଟିଏ…….. 🌛ଜହ୍ନମାମୁଁ ପୃଷ୍ଠାରୁ 🌹
ସଂଗ୍ରହ : ꧁༒ 💖ৡ କୃଷ୍ଣ ৡ 💖༒꧂
ସୌଜନ୍ୟ : ଜୟ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ – ୧/୨,ଛୋଟ ମୋର ଗାଁଟି,ମା ବୁଢ଼ୀ ଠାକୁରାଣୀ,ଅଭିଳାଷା,ମା ବାଳ କୁମାରୀ,ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଏବଂ କାହାଣୀ
☘️🌸🌼🙏 ସମାପ୍ତ 🙏🌼🌸☘️
Thank you for visiting our website for job related search visit here
