10 Short Odia Gapa | Free Read

This is a series of 10 short Odia Gapa ( odia stories) written by Odia writers and authors from Odisha.

ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ

ଦିନେ ସୁଫି ସନ୍ଥ ହସନ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବା ପରେ ତାଙ୍କୁ ଜଣେ ପଚାରିଲେ - ହସନ ଆପଣ କଣ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ? ହସନ କହିଲେ - ମୁଁ ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଏହା କହେ ଯେ ଯେ ପରମାତ୍ମା ମୋତେ ଏଭଳି କୌଣସି ଗୋଟିଏ ବି ଦିନ ନ ଦିଅ, ଯେଉଁ ଦିନ ଦୁଃଖ ନଥିବ l ଏହା ଶୁଣି ହସନଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନେ କହିଲେ - ଏ କି ପ୍ରାର୍ଥନା ? ଆମେମାନେ ତ ଠିକ ଏହାର ବିପରୀତଟି ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁ l ହସନ କହିଲେ – ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର ଉପକାର କିଭଳି ଭୁଲିଯିବି ? ଯେତେବେଳେ ହସନ ସୁଖନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିଥିଲା, ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା l ସେତିକି ବେଳେ ତ ଦୁଃଖ ତା’ର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଥିଲା l ଦୁଃଖତ ହସନକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିକଟର କରାଇଥିଲା l ଆଜି କେମିତି ମୁଁ ଦୁଃଖର ଉପକାର ଭୁଲିଯିବି ? ସୁଖ କେମିତି ଜଣଙ୍କୁ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ବାଟରୁ ବଣା କରାଏ ତାହା କଣ ତୁମେମାନେ ଜାଣିନାହଁ ? ତେଣୁ ମୁଁ ପରମପିତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ଯେ ମୋତେ ଏମିତି କିଛି ଦିଅନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ତୁମକୁ ବି ଭୁଲିଯିବି l ହସନ ତାଙ୍କ ଜୀଵନରେ ଅନେକ କିଛି ହରେଇଛନ୍ତି l ଅନେକ କଷଣ ଭୋଗିଥିଲେ l ଏବଂ ସେଥି ଲାଗି ସେ ସର୍ବଦା କହୁଥିଲେ – ମୋର ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ସହିତ ସିଧା ସମ୍ପର୍କ ଅଛି ! ସେ ମୋ କଥା ଶୁଣୁଛନ୍ତି l ଦୁଃଖକୁ ସହିବାରେ ଓ ତାକୁ ପରମ ପରମ ସୌଭାଗ୍ୟ ମଣିବାର ଏ ଉଦାହରଣ ଜଗତରେ ବିରଳ

ଶୋଇଥିବା ସୈତାନ

ଦିନେ ୟୁଜିକେ କହିଲେ – ଥରେ ଭାବନ୍ତୁ ତ ଈଶ୍ବରଙ୍କ କୌଣସି ଉପାସନା ସ୍ଥଳ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ନାମରେ ଅଛି କି ? ତାହା କୌଣସି ନା କୌଣସି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀଙ୍କ ନାମରେ ଚାଲିଛି l ପୁଣି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀଙ୍କ ଭିତରେ ବିଭିନ୍ନ ମତବାଦୀଙ୍କ ଲାଗି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପାସନା ସ୍ଥଳ l ସେହି ସବୁ ସ୍ଥାନରେ ଈଶ୍ବର କିନ୍ତୁ ଅନୁପସ୍ଥିତ ଏବଂ ମାନବ ଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟ ଏହି ପ୍ରକରଣ କେବଳ ହିଂସା, ଘୃଣା, ବିଦ୍ବେଷ ସୃଷ୍ଟି କରି ଚାଲିଛି l ଏହି ମର୍ମରେ କଥାଟିଏ ଶୁଣନ୍ତୁ l

ଥରେ ଜଣେ ଫକୀର ସୈତାନକୁ ଦେଖିଲେ l ସୈତାନ ଆରାମରେ ଶୋଇଥିଲା l ଫକୀର ବିସ୍ମିତ ହେଲେ l କାରଣ ସୈତାନ ତ ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା ସୈତାନୀ ବୁଦ୍ଧି ଓ ଉପଦ୍ରବରେ ଲାଗି ରହିବା କଥା l ସେ ଏମିତି ଅଳସୁଆ ଭାବେ ଶୋଇଛି କେମିତି ?

ସେ ସୈତାନକୁ ପଚାରିଲେ – ବଡ଼ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ! ତୁମେ କେମିତି ଶୋଇଛ ? ଆଉ କଣ ଲୋକଙ୍କୁ ବାଟବଣା କରିବା ଦରକାର ପଡୁନି ? ଲୋକଙ୍କୁ ଅବାଟରେ ନେବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ? ଶୀଘ୍ର ଯାଅ ନହେଲେ ଲୋକ ଠିକଣା ବାଟରେ ଚାଲିଯିବେ l

ସୈତାନ ଜୋରରେ ହସିଲା l ସେ କହିଲା – ନିର୍ବୋଧ ! ମୋର ଆଉ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବାର କୌଣସି ହେତୁ ନାହିଁ l କାରଣ ଭଗବାନଙ୍କ ଭକ୍ତମାନେ ତ ମୋ କାମ କରି ଦେଉଛନ୍ତି l ଧର୍ମ ନାମରେ ସେମାନେ ଘୃଣା , ବିଦ୍ବେଷ ପ୍ରସାର କରୁଛନ୍ତି, ଯୁଦ୍ଧ କରୁଛନ୍ତି, ରକ୍ତ ବୁହାଉଛନ୍ତି l ତେଣୁ ଏବେ ମୋର ଆରାମ କରିବାର ବେଳ l

ବର ନା ଅଭିଶାପ !! -Odia Gapa

ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଥରେ ଦୈବାତ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସାକ୍ଷାତ ପାଇଗଲେ l ଈଶ୍ବର ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ – କ’ଣ ଚାହୁଁଛୁ କହ ?

ସେ ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲେ – ପ୍ରଭୁ, ଗୋଟିଏ କାମନା l ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ଯେମିତି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଏ ସେହି ବର ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତୁ l

ଈଶ୍ବର କହିଲେ – ଚିନ୍ତା କରି ବର ମାଗିବା କଥା l ତୁ ଏମିତି ଚଟକିନା ମାଗି ଦେଉଛୁ କାହିଁକି ? ଚିନ୍ତା କର l

ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି କହିଲା – ପ୍ରଭୁ, ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛି, ନର୍କକୁ ନୁହଁ l ଏଥିରେ ପୁଣି ଦୁଇ ଥର ଚିନ୍ତା କରିବି କାହିଁକି ?

ତା ‘ ପରେ ଈଶ୍ବର ତଥାସ୍ତୁ ବୋଲି କହି ଉଭେଇ ଗଲେ l ସମୟ ଆସିବାରୁ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଆତ୍ମା ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା l ସେଠାରେ ତ ଚିରନ୍ତନ ଆନନ୍ଦ, ତେଣୁ ଭାରି ଖୁସିରେ ରହିଲା l ଏମିତି ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା l ଆନନ୍ଦ ଲାଭର ଧାରାରେ ଟିକିଏ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ନାହିଁ l ଅନେକ ବର୍ଷ ପରେ ସେ ବିରକ୍ତି ହୋଇଗଲା l ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ମିଷ୍ଠାନ ବହୁତ ପରିମାଣରେ ଖାଇବା ପରେ ପାଟି ଯେମିତି ବାନ୍ଧିଯାଏ, ସେ ଭଳି ଅବସ୍ଥା l ସେ ତହିଁରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବାକୁ ଚାହିଁଲା l କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତି କାହିଁ ?
ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇଲା l ହେଲେ କିଛି ଉପାୟ ନ ଥିଲା l ଶେଷରେ ଆନନ୍ଦ ଲାଭ ବି ସେ ଏକ ଅଭିଶାପ ଭଳି ଲାଗିଲା l ସେ ବୁଝିପାରିଲା ଯେ ଈଶ୍ବର କାହିଁକି ତାକୁ ଦୁଇ ଥର ଚିନ୍ତା କରିବା ଲାଗି କହିଥିଲେ l

ବାପାଙ୍କ ବିଚରା -Odia Gapa

ବାପା ମୃତ୍ୟୁ ବେଳକୁ ତାଙ୍କର ଜମିକୁ ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କୁ ସମାନ ଭାବେ ବାଣ୍ଟିଦେଲେ l ଗେଲ ବସରର ବଡ଼ ପୁଅକୁ ଦେଲେ ଭଲ ଓ ଉର୍ବର ଜମି ଏବଂ ସାନ ପୁଅକୁ ମିଳିଲା ପଥୁରିଆ ଓ ଜମିର ଚକଡା l ଏଭଳି ଜମି ବଣ୍ଟାକୁ ସମସ୍ତେ ସମାଲୋଚନା କଲେ l କିନ୍ତୁ ସାନ ପୁଅ ବାପା କରିଥିବା ବିଚାର କୁ ନେଇ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ l

ଦିନ ବିତିଗଲା l ବଡ଼ ପୁଅକୁ ବିଶେଷ କିଛି କରିବାକୁ ପଡିଲାନି l ସେ ଘରେ ବସି ତା ଜମିରୁ ଭଲ ଅମଳ ପାଇଲା ଓ ଆରାମରେ ରହିଲା l କିନ୍ତୁ ସାନ ପୁଅ ତା ଭାଗର ଜମିରୁ ଫସଲ ପାଇବା ଲାଗି ହାଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଦେଲା l ଅନେକ ପରିଶ୍ରମ ଓ କୌଶଳ କରି ଜମିକୁ ପାଣି ନେବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କଲା l ଚାଷବାସର କିସମକୁ ନେଇ କେତେ ପରୀକ୍ଷାନିରୀକ୍ଷା କଲା l ଜମିରୁ କେମିତି ଭଲ ଫସଲ ମିଳିବ ସେଥି ଲାଗି ଦିନ ରାତି ଉଦ୍ୟମ କଲା l ଧୀରେ ଧୀରେ ତା ଜମିରେ ଭଲ ଫସଲ ହେଲା l ବଡ଼ ଭାଇ ଭଳି ଭଲ ଅମଳ କଲା l ହେଲେ ସେତେ ବେଳକୁ ଯୁଗ ବିତିଯାଇଥିଲା l

ଦିନକର କଥା l ସାନ ଭାଇକୁ କେହି ଜଣେ କହିଲା – ତୁମ ବାପା ତୁମ ପ୍ରତି କେତେ ଅନ୍ୟାୟ କରିଛନ୍ତି ?
ସାନ ପୁଅ କହିଲା – ଚୁପ କର l ବାପା ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ଏ ଜମିରୁ କେବଳ ତାଙ୍କ ସାନ ପୁଅ ହିଁ ଫସଲ ଉପୁଜାଇ ପାରିବ l ତେଣୁ ସେ ମୋତେ ତାହା ଦେଇଥିଲେ l ସେହି ଜମି ଚକଡାକ ଦେଇ ବାପା ମୋତେ ଯାହା ଶିଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି, ତାହା କୌଣସି ଗୁରୁ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ l ଏହି ଜମି ମୋତେ ଗଢ଼ିଛି l

ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ଉତ୍ତର – Odia Gapa

ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ ପ୍ରତିଦିନ ମନ୍ଦିର ଆସୁଥିଲେ l ବୃଦ୍ଧ ଜଣକ ଆସୁଥିଲେ ନିକଟସ୍ଥ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରୁ l ଦିନେ ପୂଜକ ପଚାରିଲେ – ଆଜ୍ଞା, ଆପଣଙ୍କ ପରିବାରରେ କିଏ କିଏ ଅଛନ୍ତି l ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ – ମୋ ପୁଅ ବୋହୂ ଓ ନାତି l

ପୂଜକ ପଚାରିଲେ – ସେମାନେ ଏବେ କେଉଁଠି ? ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ – ସେମାନେ ଏଇ ପାଖ ସହରରେ ରହନ୍ତି l ପୂଜକ କହିଲେ – ଆପଣ ଯାହାଙ୍କ ନାମରେ ବେଳେ ବେଳେ ପୂଜା କରନ୍ତି, ସେ କିଏ ?

ବୃଦ୍ଧ କହିଲେ – ସେ ମୋର ପୁଅ l ପୂଜକ ଟିକିଏ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ କହିଲେ – ପଚାରୁଛି ବୋଲି କିଛି ଖରାପ ଭାବିବେ ନାହିଁ l ଆପଣଙ୍କ ପୁଅ ଆପଣଙ୍କୁ ଆଣି ଏଠାରେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଭାବେ ଛାଡିଦେଇଗଲେ, ଅଥଚ ଆପଣ ତା’ରି ମଙ୍ଗଳ ଲାଗି ପ୍ରତି ଦିନ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି l

ବୃଦ୍ଧ କିଛି ସମୟ ନିରବ ରହି କହିଲେ – ସତ କହିବି ? ମୋ ପୁଅ ମୋତେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ କରିଦେଲା ପରେ ମୋ ମନରେ ଅନେକ ଦିନ ଧରି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ସୃଷ୍ଟି ହେଲା l ମୋ ମନ ଘୃଣାରେ ଭରିଗଲା l କିନ୍ତୁ ଦିନେ ହଠାତ ଭାବିଲି ତା’ର ଏଭଳି ଆଚରଣ ପରେ ମୁଁ ଯଦି ସେଇ ସମାନ ଆଚରଣ କରେ ତେବେ ଆମ ଭିତରେ ଫରକ କଣ ରହିଲା ? ତେଣୁ ସେ ମୋତେ ଭଲ ନ ପାଇଲେ ବି ମୁଁ ସେଥି ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବି ନାହିଁ l ସେହି ଦିନ ଠାରୁ ମୁଁ ଶାନ୍ତିରେ ଅଛି l ମନରେ ଆଉ ସେ ଜ୍ୱାଳା ନାହିଁ l

ଏମିତି ଋଣ ଶୁଝେନା -Odia Gapa

ଜଣେ ଯୁବକ ଭାଗ୍ୟର ତଲାସରେ ରାଜଧାନୀକୁ ବାହାରିଲେ l ସଂଭ୍ରାନ୍ତ ବଂଶଯ ଯୁବକ ଜଣକ ଘୋଡା ପିଠିରେ ଯାଉଥିଲେ l ବାଟରେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଗଲା l କେଉଁଠି ଆଶ୍ରୟ ନେବେ ବୋଲି ଚିନ୍ତା କଲେ l ସେତିକି ବେଳେ ଜଣେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦରିଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କୁ ନିଜ କୁଡ଼ିଆରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଲେ l ଉଚ୍ଚ କୁଳଶୀଳ ଯୁବକର ଯେମିତି କିଛି ଅସୁବିଧା ନ ହୁଏ, ସେଥି ଲାଗି ସେ ନିଜେ ଉପାସ ରହିଲେ ଓ ବାହାରେ ଶୋଇଲେ l କିନ୍ତୁ ଯୁବକକୁ ଖାଦ୍ୟ ଓ ଶଯ୍ୟା ଦେଲେ l ଗଲା ବେଳେ ଯୁବକ କହିଲେ ଏ ଋଣ ମୁଁ ଶୁଝିପାରିବିନି l

ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତିଗଲା l ଯୁବକ ଜଣକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସଫଳ ହୋଇ ଶେଷରେ ରାଜାଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀ ବି ହେଲେ l ତେବେ ସେ ସେଇ ରାତି କଥା ଭୁଲି ନ ଥିଲେ l ତେଣୁ ସେ ଏବେ ସ୍ଥିର କଲେ ଯେ ସେହି ଦରିଦ୍ର ଲୋକଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବେ l

ତ ଦିନେ ସେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଓ ପଚାରିଲେ – ଚିହ୍ନି ପାରୁଛନ୍ତି ?

ଦରିଦ୍ର ଲୋକ ଜଣକ ଉତ୍ତର ଦେଲେ – ଆଜ୍ଞା, ଆପଣ ହେଉଛନ୍ତି ଆମ ରାଜାଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀ l

ଯୁବକ କହିଲେ – ତେବେ, ଆପଣ ସେଇ ତରୁଣକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ଆପଣ ଦରକାର ବେଳେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଥିଲେ !!
ଦରିଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ – ନା, ମୁଁ ଭୁଲିନାହିଁ l ଆପଣଙ୍କ ସେ ଦିନର କଥା ମନେ ଅଛି l ଏବେ ଯୁବକ କହିଲେ – ଧନ୍ୟବାଦ l ଏବେ ମୋର ଋଣ ଶୁଝିବାର ବେଳ l ଆପଣ ଯାହା ଚାହାଁନ୍ତି ମାଗନ୍ତୁ l ମୁଁ ଦେବି l

ଦରିଦ୍ର ଲୋକ କହିଲେ – ମୁଁ ଜାଣେ ଆପଣ ଦେଇପାରିବେ l କିନ୍ତୁ ଆପଣ ସେ ଋଣ ଶୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ l କାରଣ ଆପଣ ଯେଉଁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଯେଉଁ ଭଳି ବ୍ୟକ୍ତି ଠାରୁ ଉପକାର ପାଇଥିଲେ, ତାକୁ ଶୁଝାଯିବା ଅସମ୍ଭବ l ଏମିତି ଋଣ ଶୁଝେନା l

ଆଜି ଅଛି , କାଲି ନାହିଁ – Odia Gapa

ଜଣେ ବୈରାଗୀ ଗୁରୁ କୁଡ଼ିଆରେ ରହୁଥିଲେ l ଆଶାବାବପତ୍ର ବୋଲି ତାଙ୍କର କିଛି ନଥିଲା l ଘରେ କବାଟ ଲାଗି ନ ଥିଲା l ସେ କହୁଥିଲେ ମୁଁ ନିଜେ ଗୋଟିଏ ଯାତ୍ରୀ, ଏବଂ ଏ ଘରଟି ଏକ ସରାଇଖାନା l ତେଣୁ ଏତେ କଥା କାହିଁକି ?

ତେବେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥିଲା କିଛି ଅତି ବିରଳ ପାଣ୍ଡୁଲିପି l ସେ ସବୁକୁ ସେ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ l ସେ ସବୁବେଳେ ରହୁଥିଲା ଘରର ଗୋଟିଏ ଥାକରେ l ଅନେକ ସମୟରେ ସେ ତହିଁରୁ କିଛି ବାହାର କରି ପଢୁଥିଲେ ଏବଂ ଝାଡାଝାଡି କରି ରଖୁଥିଲେ l ତାଙ୍କ ଶିଷ୍ୟମାନେ ପରସ୍ପର ଭିତରେ କଥା ହେଉଥିଲେ ଯେ ଗୁରୁଙ୍କର ଗୋଟିଏ ପାର୍ଥିବ ଆକର୍ଷଣ ରହିଛି l ତାହା ହେଉଛି ଏ ପାଣ୍ଡୁଲିପି l

ଦିନକର କଥା ଦୈବାତ କୁଡ଼ିଆରେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲା l ସେଇ ସମୟରେ କୁଡ଼ିଆରେ କେହି ବି ନଥିଲେ l ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ଗୁରୁ ଫେରିବା ବେଳକୁ ସବୁ କିଛି ସରିଯାଇଥିଲା l ଶିଷ୍ୟମାନେ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ବସିପଡିଲେ l କିନ୍ତୁ ଯେମିତି କିଛି ହୋଇନାହିଁ ଭଳି ଆଚରଣ କରି ଗୁରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ କୁଡ଼ିଆ ତିଆରି କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ l

ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଶିଷ୍ୟ ପଚାରିଲେ – ମହାଶୟ, ଆପଣଙ୍କ ପାଣ୍ଡୁଲିପିସବୁ ଜଳିଗଲା l ଆପଣଙ୍କ ମନରେ କଷ୍ଟ ଆସୁନାହିଁ l

ଗୁରୁ କହିଲେ – ଆଜି ଠାରୁ ଶହେ ବର୍ଷ ଆଗକୁ ଦେଖ l ମୁଁ ଅଛି କି ? ଯଦି ଏମିତି ଦିନ ଆସିବ ଯେ ମୁଁ ନଥିବି, ପାଣ୍ଡୁଲିପି ଗୁଡିକ ପାଇଁ ଘାଣ୍ଟି ହେବି କାହିଁକି ? ଯଦି ଏହା ବୁଝିବ ଯେ ସବୁ କିଛି ଆଜି ଅଛି, କାଲି ନାହିଁ ; ତେବେ ହାଲୁକା ରହିବ l

ଭୟ ବି ଭଲ – Odia Gapa

ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କୁ କହିଲେ – ମହାଶୟ, ମୋ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଦୁର୍ବଳତା ରହୁଛି l ତାହା ହେଲା, ମୁଁ ଡରୁଆ ବୋଲି ମୋର ଧାରଣା l ମୋ ମନରୁ ଡର ଦୂର କରନ୍ତୁ l ଗୁରୁ କହିଲେ – ଠିକ ଅଛି l ତୁମକୁ ଗପଟିଏ କହୁଛି l ତାହା ଶୁଣିଲେ ତୁମେ ଟିକିଏ ପରିଷ୍କାର ଭାବେ କିଛି ଚିନ୍ତା କରିପାରିବ l

ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ଠେକୁଆ ପରିବାରଟିଏ ଥିଲେ l ସେମାନେ ଥିଲେ ତାଙ୍କ ଅଞ୍ଚଳର ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା ବାସିନ୍ଦା l ସେମାନେ ଯେତେବେଳେ ସେଠାରେ ରହିଲେ, ସେ ଅଞ୍ଚଳରେ ଆଉ କୌଣସି ଜୀବଜନ୍ତୁ ନ ଥିଲେ l ତେଣୁ ସେମାନେ ନିର୍ଭୟରେ ବୁଲାବୁଲି କରୁଥିଲେ l ଦିନେ ଦଳର ମୁଖିଆ ବୁଢ଼ା ଠେକୁଆ ଆସି କହିଲା ଭାଇମାନେ ଶୀଘ୍ର ଲୁଚିଯାଅ l

ଏଭଳି ଲୁଚିବା ଠେକୁଆମାନଙ୍କ ଲାଗି ନୂଆ ଥିଲା l ତଥାପି ସେମାନେ ଲୁଚିଗଲେ l କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଖିଆ କହିଲେ – ଏବେ ବାହାରକୁ ଆସ l

ସମସ୍ତେ ବାହାରକୁ ଆସିବା ପରେ ସେ କହିଲା – ଭାଇମାନେ ସମୟ ବଦଳି ଯାଇଛି l ଗୋଟିଏ କଟାଶ ଆମ ଅଞ୍ଚଳରେ ବୁଲାବୁଲି କରୁଥିବାର ଆଭାସ ପାଇଲି l ଏଣିକି ଆଉ ଆଗ ଭଳି ନିର୍ଭୟରେ ବୁଲାବୁଲି କରିହେବନାହିଁ l

ଏ କଥାକୁ ଦଳର କିଛି ଯୁବକ ନାପସନ୍ଦ କରି କହିଲେ – ଆମେ ଯେମିତି ଖୁସିରେ ବୁଲୁଥିଲେ ସେମିତି ବୁଲିବା l ବୁଢା ମହା ଡରୁଆ l କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ଯେଉଁମାନେ ବୁଢ଼ା କଥାରେ ଭୟାଳୁ ଥିଲେ ବଞ୍ଚି ପାରିଲେ l ତେଣୁ ଅଯଥା ଭୟ ସିନା ଭଲ ନୁହେଁ l କିନ୍ତୁ ଯଥାର୍ଥ ଭୟ ଭଲ l

ଧନୀ ଧରମ ଦାସ – Odia Gapa

ଜଣେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ l ତାଙ୍କ ନାମ ଥିଲା ଧରମ ଦାସ l ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଥିଲେ ଧନୀ ଧରମ ଦାସ l ସେ ସନ୍ଥ କବି କବୀରଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ l ତେଣୁ ସେ କବୀରଙ୍କ ନିକଟକୁ ବରାବର ଆସୁଥିଲେ l କବୀର କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ସର୍ବଦା କେବଳ ତାଙ୍କୁ ଧରମ ଦାସ ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ l

ଦିନେ କ’ଣ ହେଲା କେଜାଣି କବୀରଙ୍କ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ଫେରିବା ବାଟରେ ତାଙ୍କ ଭାବାନ୍ତର ଆସିଲା l ତାଙ୍କ ମନରେ ଫୁଲର ସୁଗନ୍ଧ ଚହଟି ଗଲା l ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ଅପୂର୍ବ ସତ୍ତାକୁ ସେ ଆବିଷ୍କାର କଲେ l ବାହାର ଧନସମ୍ପଦ ତାଙ୍କୁ ତୁଚ୍ଛ ମନେ ହେଲା l ତେଣୁ ଧରମ ଦାସ ସବୁ କିଛି ଦାନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ l ଦିନ କେଇଟା ଭିତରେ ସେ ନିଃସ୍ଵ ହୋଇଗଲେ l ଲୋକେ ଚମକୃତ ହେଲେ l ସେମାନେ କଥା ହେଲେ ଧନୀ ଧରମ ଦାସ ଗରିବ ହୋଇଗଲେ l

ତା ‘ ପରେ ଧରମ ଦାସ କବୀରଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଲେ l କବୀର ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଉତ୍ସାହିତ କଣ୍ଠରେ ସମ୍ବୋଧନ କଲେ – ଧନୀ ଧରମ ଦାସ l ଧରମ ଦାସ ଏହା ଶୁଣି ହସିଦେଲେ l କବୀର ତାଙ୍କୁ ପାଖରେ ବସାଇ କହିଲେ – ତୁମେ ଏବେ ପ୍ରକୃତରେ ଧନୀ ହୋଇ ଉଠିଛ l ପ୍ରଥମ କଥା ତ ତୁମେ ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ଏପରିମେୟ ସମ୍ପଦର ସନ୍ଧାନ ପାଇଲା l ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଯାହାକୁ ଲୋକେ ଧନ ବୋଲି କହି ଜାବୁଡି ଧରନ୍ତି, ତାକୁ ପାଦରେ ଆଡେଇ ଦେଇ ତାହା ତୁମ ଲାଗି ମୂଲ୍ୟହୀନ ବୋଲି ପ୍ରମାଣ କରିଦେଲେ l ତୁମ ଠାରୁ ଧନୀ ମୋ ଆଖିରେ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି l

ସୁନାର ମୂଲ୍ୟ – Odia Gapa

ଆକବର ରାଜା ଥିଲେ ଖୁଵ ଉଚ୍ଚଭିଳାଷୀ ଓ ଲୋଭୀ l ସେ କେବଳ ରାଜ୍ୟ ଜୟ କରୁନଥିଲେ ରାଜ୍ୟକୁ ଲୁଣ୍ଠନ କରି ଛାରଖାର କରି ଦେଉଥିଲେ l ତାଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଥିଲା ପୃଥିବୀର ସବୁ ସୁନାର ମାଲିକ ହେବା l

ଦିନକର କଥା l ଦୂରରେ ଥିବା ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟକୁ ସେ ଆକ୍ରମଣ କରିବାକୁ ବାହାରିଲେ l ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କରି ବିଧ୍ୱସ୍ତ କରିଦେଲେ ସିନା ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରୁଥିବା ବେଳକୁ ସମସ୍ତେ ସାଙ୍ଘାତିକ ଭାବେ କ୍ଲାନ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ିଥିଲେ l କିନ୍ତୁ ସେତେବେଳକୁ ବିଶ୍ରାମ ନେବାର ଜୁନୁନ ଥିଲା l କାରଣ ସେମାନେ ଥିଲେ ଗୋଟିଏ ବିଶାଳ ମରୁଭୂମିର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ l ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପାଣି ସରିବାକୁ ବସିଥିଲା l ଜଣକ ପରେ ଜଣେ ଶୋଷରେ ମରିବାକୁ ଲାଗିଥିଲେ l ଯାହା ପାଣି ଥିଲା ସେଥିରେ କେବଳ ରାଜାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖାଗଲା l କିନ୍ତୁ ସେତକ ବି ସରିଗଲା l ଏବେ ସମସ୍ତେ ଘୋର ତୃଷାର୍ତ୍ତ, ପାଣି ନ ପାଇଲେ ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ିଯିବ l ଏହି ସମୟରେ ଦିଶିଲା ଗୋଟିଏ କୂଅ l କୂଅରେ ଅନେକ ଗଭୀରରେ ଟିକିଏ ପାଣି ଥିଲା l ବାହାରେ ଦଉଡ଼ିରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିଲା ଗୋଟିଏ ସୁନାର ପାତ୍ର l ପାଣି ମିଳିଗଲା ବୋଲି ରାଜା ଆତ୍ମହରା ହୋଇଗଲେ l ପାତ୍ରଟି ସୁନାର ହୋଇଥିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ରାଜାଙ୍କ ଆଖିରେ ତାହା ପଡିଲା ନାହିଁ l

ଜଣେ ସୈନିକ ପାତ୍ରକୁ କୂଅରେ ପକାଇଲା l କିନ୍ତୁ ତାକୁ ବାହାରକୁ ଟାଣିବା ପରେ ଆର୍ତ୍ତନାଦ କରି କହି ଉଠିଲା ମହାରାଜ, ଏଥିରେ ପାଣି ଆସୁ ନାହିଁ l କାରଣ ଏଥିରେ ରହିଛି ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଛିଦ୍ର l ରାଜା ହତାଶ ଓ କ୍ରୋଧରେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପାତ୍ରକୁ ଗୋଇଠାଟିଏ ମାରିଲା l

ତୁମର ଶତ୍ରୁ ଓ ମିତ୍ର – Odia Gapa

ଗୌତମ ବୁଦ୍ଧଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ପଚାରିଲେ – ପ୍ରକୃତ ଶତ୍ରୁ କିଏ ? ତାକୁ ଚିହ୍ନିବା କେମିତି ? ଆନନ୍ଦଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ସରିଛି କି ନାହିଁ ଜଣେ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ ଯୁବକ ଦୌଡ଼ି ଆସି ସେଠାରେ ଟଳି ପଡିଲା l ଗୌତମ ଓ ଆନନ୍ଦ ଉଭୟେ ଲାଗି ପଡି ତାର ସେବା କଲେ l ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳିଲା ନାହିଁ l

କିଛି ଦିନ ପରେ ଯୁବକଟି ଭଲ ହୋଇଗଲା l ସେଇ ସମୟ ଭିତରେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ କଥା, ଆଚରଣ ଓ ସାନ୍ନିଧ୍ୟରେ ବିମୋହିତ ହୋଇ ସେ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ଶିଷ୍ୟତ୍ୱ ଗ୍ରହଣ କରି ଏକ ଭିକ୍ଷୁରେ ପରିଣତ ହେଲା ଓ ଵୃଦ୍ଧଙ୍କ ସହିତ ରହିଲା l

କିଛି ଦିନ ପରେ ପୁଣି ଆନନ୍ଦ ସେଇ ନୂତନ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ l ଏବେ ବୃଦ୍ଧ ସେଇ ନୂତନ ଭାବେ ଯୋଗ ଦେଇଥିବା ଯୁବକଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ – କହ ପ୍ରକୃତ ଶତ୍ରୁ କିଏ ?

ଯୁବକଜଣକ କହିଲେ – ଆଗରୁ ମୁଁ ଥିଲି ଜଣେ ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକ l ସେତେବେଳେ ମୋର ଶତ୍ରୁ ଥିଲେ ଏବଂ ମୁଁ ବି ଅନେକଙ୍କ ଶତ୍ରୁ ଥିଲି l କିନ୍ତୁ ମାର୍ଗ ବଦଳାଇ ସତ ପଥରେ ଆସିବା ପରେ ମୋର କେହି ଶତ୍ରୁ ନାହାନ୍ତି l ବୃଦ୍ଧ ଏଇଠି କହିଲେ – ତୁମେ ଯାହା ବୁଝୁଛ ତାହା କେବଳ ଆଂଶିକ ସତ୍ୟ l ଅସଲରେ କଥାଟି ହେଲା କୁପଥରେ ଗଲେ ତୁମେ ହିଁ ତୁମର ଶତ୍ରୁ ହୋଇଯାଅ l ସତ ପଥରେ ଥିଲା ବେଳେ ତୁମେ ହିଁ ତୁମର ପରମ ମିତ୍ର ହୋଇଯାଅ l ଅବାଟରେ ଗଲେ ବିଭିନ୍ନ ଆଡୁ ତୁମ ପ୍ରତି କ୍ଷତି ପହଞ୍ଚେ l ସେହି କ୍ଷତି ବାହାରୁ ଆସୁଥିଲେ ବି ପ୍ରକୃତରେ ତୁମେ ହିଁ ଏହାର କାରଣ l ସୁମାର୍ଗରେ ଗଲେ ତୁମେ କେବଳ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତି ପାଅ l ଏ ସବୁ ପାଇବା ପଛରେ ବି କାରଣ କେବଳ ତୁମେ l ତେଣୁ ବାହାରେ ଶତ୍ରୁକୁ ଖୋଜ ନାହିଁ l କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ତୁମର ପରମ ମିତ୍ର ବା ଚରମ ଶତ୍ରୁ l